สามารถดาวน์โหลดหนังสือเล่มนี้แบบเป็น Application Android ได้ Free
>> คลิกที่นี่ <<
หรือจะสแกนคิวอาร์โค้ดก็สะดวกไปอีก
สำหรับมือถือค่ะ C:
。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。
Ali
and His Camera
อาลีและกล้องถ่ายรูปแห่งความฝัน
เว็บต้นฉบับ https://funfunfairytalesbynongmee.blogspot.com/
อาลีอยู่ในอิสตันบูลเมืองหลวงของประเทศตุรกี
เขาอาศัยอยู่ในตึกเก่าใกล้กับมัสยิดสีน้ำเงินที่มีชื่อเสียง หลังจากเลิกเรียน
อาลีกลับมาบ้านและจะนั่งอยู่ตรงหน้าต่าง มองไปที่เรือมากมายที่กำลังมุ่งหน้าสู่ท้องทะเล
“กำลังทำอะไรอยู่จ๊ะ?” แม่ถามอาลี
“ผมกำลังถ่ายรูปเรือพวกนั้นอยู่ฮะ” อาลีตอบ
แม่มองไปที่อาลีแล้วยิ้มขัน
“รูป? ลูกจะถ่ายรูปได้อย่างไรละจ๊ะ? ลูกไม่มีกล้องนี่ !”
“ผมรู้ฮะแม่! แต่ว่าผมกำลังถ่ายรูปในหัวของผมอยู่ไงล่ะ
ผมสามารถเห็นรูปถ่ายมากมายในนี้ !”
อาลีชี้ไปที่บริเวณใกล้ๆดวงตาของเขา
แม่ของเขาหัวเราะอีกครั้ง
“พอแล้วจ้ะ ไปหาพ่อที่ร้านขายของได้แล้วนะ” หล่อนบอกอาลี
พ่อของอาลีมีอาชีพขายผักและผลไม้
แล้วอาลีก็ไปช่วยงานร้านขายของหลังจากเลิกเรียนเสมอ
“อยู่นิ่งๆฮะ หยุดยืนตรงประตูนั่นแหละ !” อาลีพูดขึ้นทันทีทันใด
“ทำไมหรืออาลี ?” พ่อของเขาถาม
“ผมอยากจะถ่ายรูปพ่อ !”
พ่อของอาลียิ้ม “รูปของพ่อหรือ ? แต่ลูกต้องมีกล้องถ่ายรูปก่อนนะ แล้วถึงจะถ่ายรูปให้พ่อได้
!”
“งั้นพ่อซื้อกล้องถ่ายรูปให้ผมทีสิฮะ !” อาลีพูดขึ้น
ขณะเดียวกันพ่อของเขาหุบยิ้มทันที “พ่อไม่มีเงินพอจะไปซื้อกล้องถ่ายรูปหรอกนะลูก” พ่อของอาลีพูดขึ้นช้าๆ
ทุกๆบ่าย อาลีมักจะเดินไปในเมืองเก่าๆ ในอิสตันบูล
เขามองไปที่บ้านเรือนมากมายที่อยู่ริมน้ำ บ้านบางหลังดูเก่ามาก จากนั้นเขาก็มองไปที่คนที่อยู่บนสะพาน
พวกเขากำลังตกปลา แล้วก็มองไปที่เรือ ขณะที่มองดูอยู่นั้น
อาลีก็ได้เห็นภาพเหล่านั้นในหัวของเขา
‘เราจะมีกล้องถ่ายรูปได้อย่างไรนะ?’
อาลีคิด ทันใดนั้นเองเขาก็พบคำตอบ ‘เราจะไปหางานทำที่ตลาด!’
ตลาดแห่งนั้นเป็นตลาดเก่าแก่ที่อยู่ใกล้ๆกับโรงเรียนของอาลี
และมีร้านค้าเล็กๆมากมาย ผู้คนมักจะซื้อขายอาหารกันที่นั่น
จากนั้นอาลีก็ไปที่นั่นหลังจากเลิกเรียนแล้วในช่วงบ่ายเสมอๆ
เขาทำงานด้วยรอยยิ้ม ช่วยผู้คนถือของ ผู้คนที่นั่นจึงชอบอาลีและก็ให้เงินแก่เขา
แล้วเขาก็เก็บเงินเหล่านั้นไว้ในกระเป๋าเสื้อ
“เราจะมีเงินเยอะๆ ให้ได้ในสักวันหนึ่ง” อาลีพูดกับแม่ของเขา.
“จากนั้นผมก็จะมีเงินซื้อกล้องถ่ายรูป แล้วผมก็จะถ่ายรูปแม่ตอนอยู่ในครัวด้วย”
https://funfunfairytalesbynongmee.blogspot.com/
https://funfunfairytalesbynongmee.blogspot.com/
“ต้องไม่ใช่ในครัวสิจ๊ะ ! ต้องเป็นที่สวยๆ
อย่างระเบียงสิ แม่จะถ่ายรูปกับพ่อของลูกตรงนั้นจ้ะ” แม่ของเขาพูด
“ต้องไม่ใช่ที่ระเบียง ต้องในร้านค้าของพ่อสิ” พ่อของอาลีพูดขึ้นบ้าง
บ่ายวันหนึ่ง
อาลีถือกระเป๋าที่หนักมากให้ชายแก่คนหนึ่ง
“มีคนอยู่ข้างหลังพวกเรา” ชายแก่พูด
“คุณรู้จักพวกเขาไหมฮะ ?” อาลีหันไปมองผู้ชายที่อยู่ข้างหลัง
เขาตัวใหญ่และดูแข็งแรง
“ฉันไม่รู้จักเขาหรอกพ่อหนุ่ม
ฉันไม่เคยเห็นเขาในตลาดมาก่อน”
“ดูแลของของฉันไว้ด้วยล่ะ !” ชายแก่พูด “บางทีเขาอาจจะเป็นโจร”
จากนั้นอาลีจึงนึกถึงเงินในกระเป๋าของเขา
“เดินให้เร็วขึ้นเถอะฮะ” อาลีบอกชายแก่.
“ฉันเดินเร็วไม่ได้หรอก เจ้ายังหนุ่ม แต่ฉันไม่ใช่แล้ว!”
ทันใดนั้นชายหนุ่มร่างใหญ่ที่เดินตามมาก็ฉวยกระเป๋าของชายแก่ไปจากมือของอาลีแล้ววิ่งหนี
อาลีจึงไล่ตามชายร่างใหญ่จึงหันมาต่อยอาลีจนล้มลง
แล้วพบว่าเงินของเขาหล่นออกมาจากกระเป๋า โจรร่างใหญ่เห็นดังนั้น
จึงวางกระเป๋าของชายแก่ไว้ แล้วฉวยเงินของอาลีแล้ววิ่งหนีไป
จากนั้นอาลีก็นำกระเป๋าไปคืนให้ชายแก่
“ขอบใจมากนะพ่อหนุ่ม” ชายแก่พูด. “พ่อหนุ่มเป็นคนดีจริงๆ”
อาลีรู้สึกแย่มาก
แต่เขาก็ไม่ได้เล่าเรื่องเงินของเขาที่ถูกขโมยไปให้ชายแก่ฟัง เย็นวันนั้นอาลีก็ไม่ได้บอกเรื่องที่เกิดขึ้นให้พ่อกับแม่รู้
‘เรายังเริ่มต้นใหม่ได้’อาลีคิด หลังจากวันนั้น อาลีก็อยู่ที่ตลาดเช่นเคย แต่เป็นวันนี้ก็เป็นวันหนึ่งที่มีเสียงของผู้คนดังเซ็งแซ่ไปหมด
อาลีกำลังยืนรอทำงานอยู่ ทันใดนั้นก็มีหญิงชราคนหนึ่งเดินเข้ามาหาอาลี
“ช่วยถือกระเป๋าหนักๆ
สองใบนี้ให้ฉันทีได้ไหมจ๊ะ ? ฉันอาศัยอยู่ใกล้ๆ
กับอนุสาวรีย์อตาเติร์กนี่เอง”
อาลีรับถือของให้
“กระเป๋าหนักหรือเปล่าจ๊ะ?” หญิงชราถาม
“ไม่หนักหรอกฮะ เพราะผมแข็งแรง” อาลีพูด
เมื่ออาลีและหญิงชรามาถึงอนุสาวรีย์อตาเติร์ก
“ฉันจำอตาเติร์กได้ดี เขาเป็นคนที่มีความสำคัญมากสำหรับตุรกีเลยล่ะ” หญิงชรากล่าว
“ผมถ่ายรูปคุณกับอตาเติร์กให้ได้นะฮะ” อาลีพูดขึ้น.
“แล้วพ่อหนุ่มมีกล้องถ่ายรูปไหมจ๊ะ?” หญิงชราถาม
“ผมไม่มีกล้องถ่ายรูปหรอกฮะ”
หญิงชรามองไปที่อาลี
แล้วอมยิ้ม
“นั่นสิ งั้นถ่ายรูปฉันแบบไม่มีกล้องถ่ายรูปแล้วกันนะ แต่เดี๋ยวก่อนนะ
ก่อนอื่นฉันคงจะต้องจัดทรงผมของฉันสักหน่อย” หญิงชราพูด
จากนั้นหญิงชราและอาลีก็เดินมาถึงถนนหน้าบ้านพักของหญิงชรา
อาลียกกระเป๋าขึ้นไปให้บนแฟลตของหล่อน มันเป็นแฟลตที่ใหญ่และเต็มไปด้วยรูปภาพ
“อยากได้เงินสักเท่าไรดีจ๊ะ?” หญิงชราถาม
“คุณอยากจะให้ผมเท่าไรฮะ?” อาลีตอบ
“งั้นนั่งลงแล้วรอตรงนี้นะจ๊ะ”
หญิงชราเดินเข้าไปในห้องเล็กๆ
ห้องหนึ่งแล้วกลับมาพร้อมกล้องถ่ายรูปในมือ
“นี่คือกล้องถ่ายรูปกล้องแรกของลูกชายฉันเอง รับไปสิจ๊ะ”
อาลีมองไปที่กล้องถ่ายรูปอยู่นานสองนาน
เขาหยิบกล้องขึ้นมาจากนั้นก็คืนให้แก่หญิงชรา
“มันเป็นกล้องถ่ายรูปที่สวยกล้องหนึ่ง แต่ผม. . . ผมรับมันไว้ไม่ได้หรอก”
อาลีพูด
หญิงชรานำมือของอาลีมารับกล้องถ่ายรูปไว้อีกครั้ง
“ลูกชายของฉันไม่อยากได้มันแล้วล่ะจ้ะ เขามีกล้องตัวใหม่แล้ว”
“คุณดีกับผมมาก ไม่รู้ว่าจะขอบคุณอย่างไรดี” อาลีพูด
“มาที่นี่อีกครั้ง แล้วมาถ่ายรูปฉันด้วยนะจ๊ะ
รูปถ่ายจริงๆ น่ะ แล้วนี่จ๊ะ เงินสำหรับวันนี้”
“ผมรับเงินไว้ไม่ได้หรอกฮะ แต่ว่าผมจะมาถือกระเป๋าให้คุณจากที่ตลาดอีกนะฮะ”
อาลีพูด
“เธอเป็นเด็กดี จำชื่อฉันไว้นะ ชื่อของฉันคือ ยิลดิส” หญิงชราบอกกับเขา
“แน่นอนฮะ มิสซิสยิลดิส” อาลีกล่าว
“ลาก่อนจ้ะ อาลี ช่วยถ่ายรูปสวยๆ ด้วยกล้องนี้ทีนะจ๊ะ”
อาลีวิ่งกลับบ้าน
แล้วบอกแม่ของเขาเรื่อง มิสซิสยิลดิส และกล้องถ่ายรูป
“กล้องใช้ได้หรือเปล่าจ๊ะ?” แม่ถามอาลี
“ใช้ได้สิฮะ ผมจะถ่ายรูปแม่เดี๋ยวนี้เลย” อาลีตอบ
“แต่ว่ามันไม่มีฟิล์มกล้องนี่จ๊ะลูก”
แม่ของอาลีพูด และให้เงินแก่อาลี “ไปซื้อฟิล์มซะสิ
แล้วแม่ก็อยากจะซื้อเดรสตัวใหม่สักตัวด้วย จากนั้นลูกก็ถ่ายรูปแม่ได้แล้วล่ะจ้ะ”
“ขอบคุณฮะ” อาลีพูด “แต่ว่าผมอยากจะซื้อฟิล์มด้วยเงินของผมเอง
ไม่ใช่เงินของแม่!”
อาลีทำงานที่ตลาดทุกวันหลังเลิกเรียน
ทุกๆ เย็น เขาจึงกลับบ้านดึก
‘นี่มันยากลำบากจริงๆ’ อาลีคิด ‘ทุกๆคนทำงานอย่างหนัก ก็เพื่อเงินน้อยนิดนี่เท่านั้น’
แต่แล้ววันหนึ่ง
อาลีทำงานจนมีเงินพอสำหรับฟิล์มกล้องแล้ว ‘เราสามารถถ่าย รูปภาพจริงๆ
ได้แล้วตอนนี้’ เขาคิด
อาลีนึกถึงมิสซิสยิลดิสและไปที่แฟลตของหล่อน
มิสซิสยิลดิสเปิดประตูและเห็นอาลี นั่นทำให้หญิงชรามีความสุขมาก
“ผมอยากถ่ายรูปคุณฮะ มิสซิสยิลดิส” อาลีพูด
หญิงชราพาอาลีไปที่ห้องครัว
แล้วก็พบว่ามีชายร่างสูงคนหนึ่งกำลังดื่มกาแฟอยู่ที่นั่น
“นี่ลูกชายฉันเองจ้ะ ชื่อยูซุฟ ถ่ายรูปฉันกับเขาให้หน่อยสิจ๊ะ มาสิ..ยูซุฟ มานั่งนี่กับแม่ทีนะ”
“ยิ้มนะฮะ” อาลีพูด
และเขาก็ถ่ายรูปให้หญิงชรากับลูกชาย
“ยูซุฟทำงานให้หนังสือพิมพ์อยู่จ้ะ เขาสามารถสอนเธอถ่ายรูปได้นะ” มิสซิสยิลดิฟพูด
อาลีมองไปที่ยูซุฟ
“ได้หรอฮะ? ผมอยากเรียน ผมอยากจะถ่ายรูปให้สวยๆ” อาลีพูด
ยูซุฟมองไปที่อาลีและยิ้ม
“ไปข้างนอกสิ ถ่ายรูปมาสักหน่อย แล้วไปที่สำนักหนังสือพิมพ์ เอารูปมาให้ฉันดูแล้วกัน” ยูซุฟกล่าว
“ผมจะถ่ายรูปมาเยอะๆ เลยฮะ ตอนนี้มันอยู่ในหัวผมหมดแล้ว” อาลีพูด
อาลีเดินไปตามถนนของอิสตันบูล
เมืองนี้ดูสวยขึ้นมากอย่างทันทีทันใด อาลีถ่ายรูปสะพาน เรือ และมัสยิดเก่าๆ
จำนวนมาก เขาถ่ายรูปของผู้คนที่อยู่ตามถนนและในร้านค้า
วันหนึ่ง
เขาก็ไปหายูซุฟที่สำนักหนังสือพิมพ์ เพื่อให้ดูรูปภาพเหล่านั้น
“ฮืม ไม่เลวเลย” ยูซุฟพูดขึ้น
“ไม่เลวหรอฮะ?” อาลีถามย้ำ
“ใช่ ไม่เลวเลย รูปถ่ายของเธอก็ไม่ได้แย่นะ”
“มันไม่ดีหรอฮะ?” อาลีถาม
“บางรูปก็ดี แต่บางรูปก็ไม่” ยูซุฟบอกอาลี
อาลีรู้สึกไม่ดีกับสิ่งที่ยุซุฟพูด
แล้วอาลีก็พูดขึ้นอย่างทันทีทันใด
“ผมขอรูปภาพของผมคืนด้วย”
เขากำลังโกรธ แต่ยูซุฟไม่รู้ว่าอาลีโกรธเรื่องที่เขาพูดเกี่ยวกับรูปภาพ
เมื่ออาลีกลับบ้าน เขาก็เล่าเรื่องยูซุฟกับรูปถ่ายของเขาเองให้แม่ฟัง
“ลูกทำแบบนี้มันแย่มากเลยนะ” แม่ของอาลีพูด “ลูกไม่ใช่ช่างภาพที่มีชื่อเสียงสักหน่อยนี่จ๊ะ”
อาลีรู้สึกไม่มีความสุขเลย
“ผมพูดไปโดยไม่คิดก่อนในบางครั้ง..”
“ไปหายูซุฟสิจ๊ะ ลูกรู้สึกเสียใจใช่ไหม ไปบอกเขาเรื่องนั้นซะลูก”
“ผมไม่ไปตอนนี้ฮะ”
อาลีตอบ “ผมยังไปไม่ได้
เพราะผมกำลังโกรธอยู่ฮะแม่
อาลีเดินไปตามถนน
‘ทำไมเราถึงเดินหนียูซุฟล่ะ?’ เขาคิด ‘นั่นมันไม่ฉลาดเลยสักนิด... ทำไมเราถึงไม่คิดก่อนนะ?
ทำไม. . . ’
ทันใดนั้นอาลีก็พบกับร้านถ่ายรูปเล็กๆ
ร้านหนึ่ง เขาเดินเข้าไป ข้างในมีชายแก่คนหนึ่งกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะ พร้อมใบหน้าที่ยิ้มแย้ม
ชื่อของเขาคือเซลิม
“ผมชอบร้านของคุณจัง แล้วคุณก็มีกล้องถ่ายรูปที่สวยมากมายเลย
ผมอยากทำงานที่นี่ฮะ’ อาลีพูด
“ฉันไม่มีค่าจ้างให้หรอกนะ” ชายแก่ตอบ
“ผมไม่อยากได้เงินหรอกฮะ ผมแค่อยากจะเรียนรู้การถ่ายภาพเท่านั้น” อาลีพูด
“ดูที่รูปถ่ายของผมสิฮะ ได้โปรด”
เซลิมดูรูปภาพพวกนั้นแล้วพูดว่า
“พวกเราก็ล้วนมองเห็นด้วยตาของเราเองทั้งนั้น
แต่ช่างภาพที่ดีมองเห็นสิ่งต่างๆ เหล่านั้น ผ่านเลนส์กล้องเท่านั้น”
อาลีเริ่มเรียนรู้การถ่ายภาพ
เขาถ่ายรูปผู้คน รวมถึงประตู และหน้าต่าง
“ประตูและหน้าต่างก็มีชีวิตเหมือนกัน” เซลิมพูด
อาลีเห็นเด็กมากมายในเมือง
พวกเขาทำงานในร้านค้าหรือไม่ก็ขายผลไม้ เครื่องดื่มเย็นๆ
และหนังสือพิมพ์ตามข้างถนน อาลีถ่ายรูปของพวกเขาไว้เช่นกัน รูปถ่ายเต็มไปด้วยรอยยิ้มของพวกเด็กเหล่านั้น
แต่ดวงตาของพวกเขาไม่ยิ้มเลยสักนิด อาลีนำรูปที่เขาเพิ่งถ่ายไปให้เซลิมดู
“คุณชอบมันไหมฮะ?”
“ชอบสิ” เซลิมพูด “เจ้ากำลังเรียนรู้
กำลังสร้างรูปถ่ายขึ้นมา”
“เมื่อไรผมจะขายรูปภาพของผมให้สำนักหนังสือพิมพ์ได้ฮะ?” อาลีถาม
“รอไปก่อนนะ” เซลิมตอบ
อาลียังทำงานที่ตลาดหลังเลิกเรียนเช่นเคย
เขามักจะต้องการเงินเพื่อซื้อฟิล์มเสมอๆ แล้วเขาก็ถ่ายรูปผู้คนในตลาดเช่นกัน
เช้าตรู่ของเสาร์วันหนึ่ง เขาเห็นเด็กๆ
บนสะพาน ในขณะที่พวกเขากำลังตกปลา พวกเขามีดวงตาที่โตและดูไม่มีความสุขเลย อาลีจึงถ่ายรูปพวกเขา
แล้วก็ไปที่แฟลตของเซลิมที่เมืองเก่าๆ แห่งหนึ่ง และนำรูปภาพของเด็กๆ
บนสะพานให้เซลิมดู เซลิมมองที่รูปถ่ายนั้นเนิ่นนาน
“ใช่แล้ว” ชายแก่พูด “เจ้าเรียนรู้ได้ไวดีนะพ่อหนุ่ม
!”
“คุณดีกับผมมากฮะ คุณเซลิม คุณเป็นครูของผม”
“ผมชอบที่คุณสอนผม”
“พ่อหนุ่มก็เป็นเหมือนลูกชายของฉันนั่นแหละ”
เซลิมพูดขึ้น
วันหนึ่งอาลีเห็นมิสซิสยิลดิสอีกครั้ง
แต่อาลีก็เดินหลบไปอย่างรวดเร็ว เขาไม่อยากเจอหล่อนอีกแล้ว
“อาลี อาลี! ทำไมถึงวิ่งหนีฉันซะล่ะ?” หล่อนถาม
อาลีหยุดนิ่ง
“ผมแย่มากๆ ฮะ”อาลีพูด
“ยูซุฟบอกกับเธอแบบนั้นหรือจ๊ะ?”
แล้วอาลีก็เล่าเรื่องวันนั้นที่สำนักหนังสือพิมพ์ให้หญิงชราฟัง
“ตอนนี้ผมรู้สึกผิดฮะ” เขาพูด
“เธอกำลังพูดเรื่องอะไรหรือจ๊ะ?'
มิสซิสยิลดิสถาม “ไม่รู้หรือจ๊ะ? ว่ารูปถ่ายของเธอไปอยู่ที่หน้าหนังสือพิมพ์วันนี้น่ะ!”
“รูปของผม? ในหนังสือพิมพ์หรอฮะ? รูปไหนกัน?”
“ก็รูปเด็กสองคนที่อยู่บนสะพานไงจ๊ะ
ที่เด็กๆ กำลังตกปลาตัวใหญ่กันน่ะ”
“โอ้! .. ผมดีใจมากฮะมิสซิสยิลดิส” อาลีพูด และหัวเราะอย่างมีความสุข “ให้ผมช่วยถือกระเป๋าให้คุณไหมฮะ?”
“ไม่จ้ะ ขอบคุณนะ ตอนนี้ก็กลับบ้านได้แล้วนะ” มิสซิสยิลดิสพูด
อาลีวิ่งไปที่ร้านค้าของเซลิม
“รูปภาพของผมได้ลงหนังสือพิมพ์ฮะ!” อาลีบอกกับชายแก่
“ใช่แล้ว นี่ไงล่ะ” เซลิมพูด
และนำหน้าหนังสือพิมพ์ที่มีรูปของอาลีขึ้นมา
“ผมไม่เข้าใจเลยฮะ!”
“อย่างไรหรือ...? ก็ใครกันละ…?” เซลิมพูดและยิ้ม
“คุณนั่นเอง! คุณเอารูปผมไปให้ยูซุฟดู
!”
เซลิมยิ้มอีกครั้ง
แล้วพูดว่า
“แต่ว่าเจ้าจะต้องเรียนรู้ต่อไปนะพ่อหนุ่ม”
“ฮะ แน่นอน” อาลีรับคำ
“พรุ่งนี้เป็นวันที่สำคัญมากๆ ของเธอนะ”
อาลีไม่เข้าใจสิ่งที่เซลิมบอกเขา
“พรุ่งนี้? ทำไมพรุ่งนี้ถึงเป็นวันที่สำคัญล่ะฮะ?”
“สำนักหนังสือพิมพ์ได้มีงานให้แก่เด็กหนุ่มคนหนึ่ง”
เซลิมบอกเขา “คนๆ นั้นกำลังเรียนรู้การถ่ายภาพอยู่
แล้วเด็กหนุ่มคนนั้นก็คือเธอ ที่กำลังจะได้เริ่มทำงานใหม่ที่สำนักหนังสือพิมพ์ในวันพรุ่งนี้”
ทั้งอาลีและชายแก่ต่างก็ยิ้มและหัวเราะอย่างมีความสุข
เว็บต้นฉบับ https://funfunfairytalesbynongmee.blogspot.com/
แปลโดยน้องหมีเต็มบ้าน
23-12-16
ขอบคุณมากๆ ค่ะ ติดตามเรื่องต่อไปกันนะ
^_______________^
ขอบคุณต้นฉบับ !
