The Seven Ravens
นกเรเวนทั้ง 7
By the Grimm Brothers (TH-Translated)
There was once a man who had seven sons, and last of all one daughter. Although the little girl was very pretty, she was so weak and small that they thought she could not live; but they said she should at once be christened.
กาลครั้งหนึ่งนั้นมีชายผู้หนึ่งที่มีลูกชาย 7 คน
และลูกคนสุดท้องที่เป็นผู้หญิง 1 คน
ซึ่งเป็นหญิงสาวที่มีรูปงามมาก แต่ทว่ากลับมีร่างเล็กบางและอ่อนแอ
จนทำให้พี่ชายทั้ง 7 ของเธอคิดว่าเธอจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่นาน
พี่ชายของเธอมักจะพูดกันว่าน้องสุดท้องของพวกเขาควรจะเข้าร่วมพิธีชำระล้างบาปเสียสักครั้ง
So the father sent one of his sons in haste to the spring to get some water, but the other six ran with him. Each wanted to be first at drawing the water, and so they were in such a hurry that all let their pitchers fall into the well, and they stood very foolishly looking at one another, and did not know what to do, for none dared go home.
ด้วยเหตุนี้
ชายผู้เป็นพ่อของพวกเขาเลยให้ลูกชายหนึ่งคนไปที่บ่อน้ำพุเพื่อไปตักน้ำมา
โดยที่ลูกชายทั้ง 6 คนที่เหลือก็วิ่งตามไปด้วย
เด็กหนุ่มต่างแย่งกันที่จะได้ตักน้ำเป็นคนแรก
ด้วยความเร่งรีบนั้นทำให้พวกเขาเผลอทำเหยือกน้ำตกลงไปในน้ำ
เด็กหนุ่มต่างยืนมองหน้ากันด้วยความงุนงง ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี
และไม่กล้าแม้แต่ที่จะกลับไปบ้าน
In the meantime the father was uneasy, and could not tell what made the young men stay so long. ’Surely,’ said he, ’the whole seven must have forgotten themselves over some game of play’; and when he had waited still longer and they yet did not come, he flew into a rage and wished them all turned into ravens.
ระหว่างนั้นพ่อของพวกเขาก็รออยู่ที่บ้านอย่างกระวนกระวาย
เพราะไม่รู้ว่าทำไมเด็กหนุ่มถึงกลับมากันช้านัก "แหงล่ะ พวกเขาต้องมัวแต่เล่นกัน
จนลืมแน่ๆ ว่าต้องทำอะไร" เขาพูด
และยังคงรอลูกของเขาต่อ จนรู้สึกว่าลูกๆ มัวเถลไถลกันนานเกินไป
และด้วยความโกรธผู้เป็นพ่อจึงขอให้ลูกชายของเขากลายเป็นนกเรเวนไปเสีย
Scarcely had he spoken these words when he heard a croaking over his head, and looked up and saw seven ravens as black as coal flying round and round. Sorry as he was to see his wish so fulfilled, he did not know how what was done could be undone, and comforted himself as well as he could for the loss of his seven sons with his dear little daughter, who soon became stronger and every day more beautiful.
ไม่ทันไร เขาก็ได้ยินเสียงร้องของนกเรเวนบนฟ้า
เมื่อมองขึ้นไปก็พบว่าเป็นนกเรเวนตัวสีดำเหมือนถ่าน 7 ตัว
กำลังบินไปมารอบๆ เขาก็รู้สึกเสียใจขึ้นมาทันทีที่คำขอของเขาเป็นจริง
เขาไม่รู้ว่าสิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นได้อย่างไร
และพยายามที่จะปลอบใจตัวเองเรื่องที่เขาสูญเสียลูกชายไป
โดยหันมาดูแลลูกสาวคนเดียวของเขาที่นับวันจะยิ่งแข็งแรงและงดงามขึ้น
For a long time she did not know that she had ever had any brothers; for her father and mother took care not to speak of them before her: but one day by chance she heard the people about her speak of them.
เด็กสาวเติบโตขึ้นมา โดยที่ไม่รู้เลยว่าตนนั้นเคยมีพี่ชาย
ส่วนพ่อกับแม่นั้นต่างก็เลี้ยงดูเธอและไม่เคยเล่าเรื่องพี่ชายให้ฟังเลย
แต่แล้ววันหนึ่งเด็กสาวก็ได้ยินผู้คนพูดกันเรื่องนี้โดยบังเอิญ
’Yes,’ said they, ’she is beautiful indeed, but still ’tis a pity that her brothers should have been lost for her sake.’
"ใช่
ที่จริงน้องสาวคนสุดท้องนั่นก็สวยมากๆ เลยนะ
แต่น่าเสียดายที่พี่ชายของเธอต้องหายไปเพราะออกไปหาของให้ตอนที่เธอยังเด็กมากๆ น่ะ"
Then she was much grieved, and went to her father and mother, and asked if she had any brothers, and what had become of them. So they dared no longer hide the truth from her, but said it was the will of Heaven, and that her birth was only the innocent cause of it; but the little girl mourned sadly about it every day, and thought herself bound to do all she could to bring her brothers back; and she had neither rest nor ease,
หลังจากที่ได้ยินผู้คนพูดกัน เด็กสาวก็รู้สึกเศร้าใจมาก
จึงกลับไปถามพ่อแม่ของเธอเรื่องพี่ชาย ความลับไม่มีในโลก
พ่อแม่ของเธอจึงได้ตัดสินใจบอกความจริงไป
แล้วก็บอกว่าเป็นสิ่งสวรรค์กำหนดไว้ไม่ใช่ความผิดของเธอ
เพราะตอนที่เด็กสาวเกิดมานั้น เป็นเพียงเด็กน้อยไร้เดียงสา
ถึงกระนั้นเด็กสาวได้ฟังก็ยิ่งเศร้าโศกเสียใจ
ในแต่ละวันเธอครุ่นคิดถึงวิธีที่จะทำให้พี่ชายของเธอกลับมาโดยแทบไม่ได้หลับไม่ได้นอน
till at length one day she stole away, and set out into the wide world to find her brothers, wherever they might be, and free them, whatever it might cost her.
จนวันหนึ่งเด็กสาวจึงออกเดินทางสู่โลกกว้างเพื่อตามหาพี่ชาย
เธอไม่สนใจว่าพี่ชายของเธอได้กลายเป็นอะไร หรือเธอจะต้องสูญเสียอะไรไป
She took nothing with her but a little ring which her father and mother had given her, a loaf of bread in case she should be hungry, a little pitcher of water in case she should be thirsty, and a little stool to rest upon when she should be weary. Thus she went on and on, and journeyed till she came to the world’s end; then she came to the sun, but the sun looked much too hot and fiery; so she ran away quickly to the moon,
เด็กสาวไม่ได้เอาอะไรมาด้วยเว้นเสียแต่แหวนวงน้อยที่พ่อกับแม่เคยให้ไว้ตอนที่ยังเป็นเด็ก
ขนมปังหนึ่งก้อนประทังความหิว เหยือกน้ำเล็กๆ
ที่ใส่น้ำไว้ได้พอประมาณเพื่อประทังความกระหาย เก้าอี้พับได้เล็กๆ
ที่ไว้นั่งพักเวลาที่เธอเมื่อยล้า เด็กสาวยังคงเดินทางต่อไปเรื่อยๆ จนถึงสุดขอบโลก
แล้วก็กำลังจะเดินทางไปที่ดวงอาทิตย์
แต่เมื่อเธอเห็นไฟและความร้อนของมันทำให้เธอต้องเดินทางไปดวงจันทร์แทน
but the moon was cold and chilly, and said, ’I smell flesh and blood this way!’ so she took herself away in a hurry and came to the stars, and the stars were friendly and kind to her, and each star sat upon his own little stool; but the morning star rose up and gave her a little piece of wood, and said,
แต่ถึงกระนั้นบนนั้นก็ช่วงหนาวเหน็บเหลือเกิน
แต่ทันใดนั้น "กลิ่นของเลือด! ยังใหม่ๆ อยู่เลย
ไปตามทางนี้เสียด้วย" แล้วเธอก็เดินทางไปยังดวงดาวแทน
ดวงดาวเป็นมิตรและใจดีกับเธอมาก พอถึงตอนเช้าดวงดาวก็ให้เศษไม้ชิ้นเล็กๆ ไว้กับเธอ แล้วบอกว่า
’If you have not this little piece of wood, you cannot unlock the castle that stands on the glass-mountain, and there your brothers live.’ The little girl took the piece of wood, rolled it up in a little cloth, and went on again until she came to the glass-mountain, and found the door shut. Then she felt for the little piece of wood; but when she unwrapped the cloth it was not there, and she saw she had lost the gift of the good stars.
"พี่ชายของเธออาศัยอยู่ที่ปราสาทบนภูเขาแก้วสวยงาม
ถ้าหากเธอไม่มีสิ่งที่ฉันให้ไปล่ะก็ เธอก็จะเปิดประตูปราสาทนั้นไม่ได้"
เด็กสาวจึงเก็บเศษไม้นี้ไว้ในเสื้อโค้ดของเธอ
แล้วเดินทางไปยังปราสาทแห่งนั้น
เมื่อไปถึงเธอล้วงกระเป๋าหยิบเศษไม้ที่ดวงดาวให้ไว้ออกมา แต่ปรากฎว่ามันหายไป
เด็กสาวรู้ได้ทันทีว่าเธอได้ทำของขวัญที่มีค่าจากดวงดาวหายไปเสียแล้ว
What was to be done? She wanted to save her brothers, and had no key of the castle of the glass-mountain; so this faithful little sister took a knife out of her pocket and cut off her little finger, that was just the size of the piece of wood she had lost, and put it in the door and opened it.
"ฉันจะทำอย่างไรดี?" เธอต้องการที่จะปกป้องพี่ชาย
แต่กลับไม่มีกุญแจที่จะเข้าปราสาทได้อีกแล้ว
เธอจึงใช้มีดตัดนิ้วหนึ่งนิ้วของเธอซึ่งมีขนาดพอๆ กับกุญแจเศษไม้ที่ดวงดาวเคยให้มา
แล้วใช้มันไขประตูปราสาท
As she went in, a little dwarf came up to her, and said,
เมื่อเธอเข้าไป ก็มีคนแคราะเดินเข้ามาหา แล้วถามว่า
’What are you seeking for?’
'I seek for my brothers, the seven ravens,’ answered she.
Then the dwarf said, ’My masters are not at home; but if you will wait till they come, pray step in.’
"เธอกำลังมองหาอะไรหรือ?"
"ฉันกำลังตามหาพี่ชายของฉัน... นกเรเวนทั้ง
7 ตัว" เธอตอบ
แล้วคนแคระก็พูดว่า
"ตอนนี้เจ้านายของฉัน ฉันหมายถึงพวกเขาไม่อยู่ที่นี่
แต่ถ้าเธอจะรอละก็เชิญเข้ามาก่อนเถิด"
Now the little dwarf was getting their dinner ready, and he brought their food upon seven little plates, and their drink in seven little glasses, and set them upon the table, and out of each little plate their sister ate a small piece, and out of each little glass she drank a small drop; but she let the ring that she had brought with her fall into the last glass.
แล้วคนแคระก็เตรียมอาหารเย็นและเครื่องดื่มไว้สำหรับเจ้านายเรเวนของพวกเขาไว้
7 ชุด เด็กสาวก็กินและดื่มอาหารที่เตรียมไว้สำหรับพี่ชายของเธออย่างละนิดละหน่อย จนกระทั่งน้ำแก้วสุดท้ายที่เด็กสาวเผลอทำแหวนที่พ่อแม่ให้ไว้ตกลงไปโดยไม่รู้ตัว
On a sudden she heard a fluttering and croaking in the air, and the dwarf said, ’Here come my masters.’ When they came in, they wanted to eat and drink, and looked for their little plates and glasses. Then said one after the other,
แล้วทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงร้องของนกเรเวน
คนแคระจึงพูดว่า "เจ้านายของฉันมาแล้ว" เมื่อนกเรเวนทั้ง
7 ตัวมาถึง ก็หิวและกระหายอย่างมาก
จึงมองหาอาหารที่มักจะถูกเตรียมไว้สำหรับพวกเขาบนโต๊ะอาหารนั้น แล้วพวกเขาก็ต่างพูดขึ้นว่า
’Who has eaten from my little plate? And who has been drinking out of my little glass?’
"ใครเป็นคนกินอาหารของพวกเรา? แล้วใครที่ดื่มน้ำจากแก้วของพวกเรา?"
’Caw! Caw! well I ween Mortal lips have this way been.’
"กา!
กา! ฉันคิดว่า นี่คงเป็นร่องรอยของคนที่กินอาหารของเราไป"
When the seventh came to the bottom of his glass, and found there the ring, he looked at it, and knew that it was his father’s and mother’s, and said,
เมื่อนกเรเวนตัวที่ 7 มาถึงที่จานและแก้วของตน
เขาก็พบว่ามีแหวนวงหนึ่งนอนก้นอยู่ที่แก้วของเขา เมื่อมองให้ชัดเจน เขาก็รู้ได้ทันทีว่านั่นเป็นแหวนของพ่อและแม่ของพวกเขา
มันทำให้พวกเขานึกขึ้นได้ทันทีแล้วพูดว่า
’O that our little sister would but come! then we should be free.’
"โอ้
ต้องเป็นน้องสาวของพวกเราแน่ๆ ที่เข้ามาที่นี่! ทีนี้พวกเราก็จะได้เป็นอิสระกันแล้ว"
When the little girl heard this (for she stood behind the door all the time and listened), she ran forward, and in an instant all the ravens took their right form again; and all hugged and kissed each other, and went merrily home.
เมื่อเด็กสาวที่แอบฟังอยู่หลังประตูมาตลอดได้ยินดังนั้น
จึงวิ่งออกมาหานกเรเวนทั้ง 7 ทันที
แล้วจากนั้นนกเรเวนทุกตัวก็คืนร่างกลับมาเป็นมนุษย์อีกครั้ง
เหล่าพี่ชายและน้องสาวต่างกอดกันด้วยความคิดถึง
จากนั้นก็เดินทางกลับบ้านอย่างมีความสุข
แปลโดยน้องหมีเต็มบ้าน
